好討厭好討厭好討厭

好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭好討厭

我成日都懷疑自己係唔係入錯行。好多時要同啲業主傾租約都覺得好嘔血。我明白大家都想賺多啲。我做到咪俾囉，個市場原則上係自由嘅。所以對住啲有主見嘅業主都仲好啲，可以有得傾。但係對住一啲唔志在，淨係想揸乾你每一分每一毫嘅業主，真係多多血都唔夠嘔。我地就生意仔，你就唔志在，點傾呢？唉…

每次諗到呢到，都好擔心第二時想同朋友開嗰間咖啡店。雖然我地叫做有對付呢個問題嘅辦法，但係係唔係真係得呢？不過唔怕，仲有時間諗諗。

~ Lindberg